Het is donker, ze zag weinig tot niets. Zoekend keek ze rond, van de ene hoek in de kille ruimte naar de andere maar zag niets. Langzaam en voorzichtig tastte ze met haar handen de koude muur af op zoek naar een uitweg, een raam, een deur, iets! Na alle muren onderzocht te hebben ging ze zitten met haar armen over haar knieën geslagen. Alleen maar muren en geen uitweg te vinden.
Misschien helpt geluid maken dacht ze. “Hallo, is daar iemand?” het bleef angstvallig stil. Iets harder, dan horen ze me vast wel, dacht ze. Maar er kwam niemand. Ze was onthutst, daar was ze dan helemaal alleen en aan haar lot overgelaten. Verdrietig en ontroostbaar, tot ze ineens een stem hoorde.
“Ik zie dat je je miskend voelt. Jij mag je miskend voelen. Hoe miskend jij je ook voelt, ik ben bij je en ik laat je niet in de steek”. Het meisje keek op en vroeg zich af waar deze stem vandaan kwam. Hoewel ze niet kon geloven wat ze hoorde bleef ze wel aandachtig luisteren. “Vanaf nu geef ik al mijn liefde en waardering aan jou. Het spijt me dat ik mijn hart voor je had gesloten toen je mij zo nodig had, daarvoor vraag ik je vergeving”.
De stem gaf haar een veilig gevoel en ze wist dat ze deze ergens van herkende. Toen ze weer tot rust was gekomen besefte ze dat het haar innerlijke stem was! De aandacht, waardering en erkenning die ze vroeger niet had gekregen kon ze nu aan zichzelf geven. Ze omarmde haar innerlijke kind, troostte haar en veegde haar tranen af tot ze samen in slaap vielen.